Του Γιάννη Δρόσου 

Οι συζητήσεις με φίλους και συναδέλφους κυνηγούς πάντα καταλήγουν στο ποιο είναι το καλύτερο σκυλί και ποια η καλύτερη ράτσα. Οι απόψεις διίστανται διότι ο καθένας μας υποστηρίζει την φυλή που έχει κι αυτό είναι πολύ φυσιολογικό. Θέλουμε ο ελληνικός ιχνηλάτης να φερμάρει πέρδικες, οι αγγλικές φυλές να ιχνηλατούν καλύτερα από τα Mπλάντχαουντ μπαίνοντας σε πυκνό, να απορτάρουν παπιά στο νερό και να καταδιώκουν ταυτόχρονα λαγό και αγριογούρουνο, αν είναι δυνατόν.

Ας δούμε, όμως, τα πράγματα πιο αντικειμενικά και σφαιρικά.

Προσγειωνόμαστε στην Ελλάδα και αρχίζουμε να κοιτάμε πιο ορθολογικά τα πράγματα. Ξέροντας τους βιότοπους της πατρίδας μας θα προσπαθήσουμε να αναλύσουμε «αντικειμενικά» τις επικρατέστερες κυνηγετικές φυλές. Για να μην παρεξηγηθώ, πρέπει να πω ότι είμαι λάτρης και εκτροφέας Κούρτσχααρ, οπότε όποιος αναγνώστης είναι προκατειλημμένος ας μην διαβάσει το άρθρο.

Ξεκινάμε με το τί θέλει ο Έλληνας κυνηγός. Θέλει ο σύντροφός του να κυνηγά ατελείωτες ώρες, να κάνει ιχνηλασία, να φερμάρει, να βρίσκει κρύο ντορό αν δυνατόν και τις προηγούμενης ημέρας, να έχει ταχύτητα, πολύ μυαλό, να είναι πανέμορφος, να είναι ήσυχος, να μην θέλει πολύ φαγητό, να μην διψάει, να μην γαβγίζει, να κυνηγά λαγό μόλις το σκεφτεί το αφεντικό του, να φτιάχνει καλό καφέ, να μαγειρεύει και άλλα πολλά.

Όσον αφορά τις φυλές, ας δούμε τι έχουμε και τι ταιριάζει στον τόπο μας. Αγγλικές μάλλον δεν μας κάνουν. Έχουν μεγάλη ακτίνα έρευνας, σχεδόν δύο χωριά μακριά από εμάς και η μεγάλη ταχύτητά τους δεν είναι σε ισορροπία με την πολύ δυνατή τους μύτη, με αποτέλεσμα το κυνηγετικό τους πάθος να υπερισχύει πολλών άλλων σημαντικών ενστίκτων. Τα Σέτερ θέλουν παραπάνω περιποίηση, ενώ λόγω τριχώματος υποφέρει στις θερμοκρασίες μας. Τα Πόιντερ με το λειότριχο δέρμα τους δεν ενδείκνυνται για τα πυκνά μας, διότι πληγώνονται. Επίσης, επηρεάζονται από τις χαμηλές θερμοκρασίες και δεν το έχουν με το νερό. Παρόλο που, ενώ ακούν περίφημα, αγνοούν τις εντολές των οδηγών τους (γι’αυτό τα λένε φερράρι) είναι απίστευτα καλοί κυνηγοί, αλλά για τους υπόλοιπους που κυνηγούν σε ακτίνα ενός χιλιομέτρου από αυτούς.

Οι Ιχνηλάτες πάλι είναι μια κατηγορία, τα οποία είναι ιδανικά, αν θέλεις να έχεις σκυλιά στον κυνηγότοπο και να είσαι πάντα μόνος. Πιστέψτε με, αν επιστρέψουν θα τα έχετε και στο επόμενο κυνήγι σας. Όσο για φέρμα και επαναφορά θηράματος, αν προλάβετε να το πάρετε πριν το ξεσκίσουν είστε τυχεροί. Τα Επανιέλ Μπρετόν είναι κατά πολύ καλύτερα, τρώνε πολύ λίγο, πιάνουν λιγότερο χώρο, αλλά έχουν το ίδιο πρόβλημα με το τρίχωμα, όπως τα Σέτερ (ξαδέλφια, βλέπετε). Αν και είναι κάπως καλύτερα με τους μικροσκοπικούς δαίμονες, το βασικότερο πρόβλημα είναι στη φέρμα τους. Αχ, αυτή η φέρμα τους… Συγκλονιστική, αλλά κρατά μόνο για μια στιγμή, λόγω του πάθους, της υπερκινητικότητας και της ενέργειας που έχουν. Φρενάρουν χωρίς να μπορείς να τα δεις, ακόμα και αν η βλάστηση είναι χαμηλή. Περίφημο απόρτ, αλλά μόνο στα ορτύκια γιατί στα μεγαλύτερα θηράματα έχουμε σοβαρό πρόβλημα λόγω μεγέθους. Επίσης, μην μαλώσετε ποτέ το Μπρετόν σας, γιατί θα χρειαστεί μήνες να επανέλθει, ψυχολογικά.

Ντράτχααρ, η πιο επιτυχημένη, διαδεδομένη, δημοφιλής κυνηγετική ράτσα… στην Γερμανία όμως. Η χώρα μας δεν έχει τους απίστευτους, πυκνούς, καταπράσινους αγρούς με τα αμέτρητα κοπάδια με παπιά και τις εξίσου χαμηλές θερμοκρασίες που επικρατούν εκεί. Παρόλα αυτά τα Ντράτχααρ είναι μέτρια για τα δεδομένα μας. Βλέπετε, το πανωφόρι τους τα επηρεάζει αρνητικά στις θερμοκρασίες μας, έχουν μέτρια σχετικά μύτη, μέτρια έρευνα, χαμηλές ταχύτητες, καλή επαναφορά, αν και οι κυναγωγοί του κάνουν τεράστιες προσπάθειες για να τα αναδείξουν. Πολλοί φίλοι των Ντράτχααρ υποστηρίζουν ότι είναι μακρύτριχα Κούρτσχααρ. Λάθος! Σε καμία περίπτωση, λόγω της μεγάλης εξέλιξης των τελευταίων δεκαετιών, με τα Κούρτσχααρ να έχουν εξελιχθεί απίστευτα. Βίζλα, Βαϊμαράνερ, Ιρλανδικό και Γκόρντον σέτερ, όλα πανέμορφα. Έως λούτρινα θα έλεγα. Αυτό είναι, όμως, που κατέστρεψε τις φυλές αυτές και έχασαν τα κυνηγετικά τους ένστικτα, αφού έγιναν έπιπλα για κάποιους.

Σπρίνγκερ, Κόκερ και τα Σπάνιελ. Απίστευτα ενεργητικά και με μεγάλη προθυμία, αλλά μόνο για παιχνίδι. Κι εδώ συναντούμε τα προβλήματα των Σέτερ, όσον αφορά το τρίχωμα, όπως και τα προβλήματα των παραπάνω “επίπλων” μιας και τα έχουν κάνει καναπεδόσκυλα, χωρίς τα στοιχειώδη ένστικτα. Τέλος, το Κούρτσχααρ είναι η ιδανική ράτσα για την πατρίδα μας, για τους παρακάτω σοβαρούς λόγους. Έχει πάθος για θηράματα όλων των κατηγοριών, τριχωτά ή φτερωτά. Κάνει απόρτ από οπουδήποτε, κυνηγά για το αφεντικό του και τον ντουρβά. Δεν ζεσταίνεται και δεν κρυώνει. Είναι εκπαιδεύσιμο, έχει δυνατή μύτη, είναι ακούραστο, κυνηγά πληθώρα θηραμάτων, όλων των μεγεθών, ανεξαρτήτου τερέν (σε κάποια μέρη κυνηγούν παρέα με αρπαχτικά). Περνά το δυσκολότερο τεστ ικανοτήτων από όλες τις ράτσες, έχει δύναμη, τόλμη, αγαλματένια φέρμα. Αγαπά το νερό και απορτάρει μέσα σ’ αυτό. Ιχνηλατεί πανεύκολα σε αυτό. Αλλά πάνω απ’ όλα, είναι το μόνο σκυλί που δίνει το 100% στο αφεντικό του. Παθιάζετε μόνο με αυτόν και είναι ταυτόχρονα σύντροφος, παιχνιδιάρης σαν μικρό παιδί και απόλυτος κυνηγός!!!