Η ιστορία που ακολουθεί έχει να κάνει με “Τέσσερις λαγούς σ’ ένα πρωινό...” και είναι πέρα για πέρα αληθινή. Έχει όμως τη σημασία της για την εμπιστοσύνη που πρέπει να δείχνει ο κυνηγός στις ικανότητες των έμπειρων λαγόσκυλων, και  να τα αφήνει να κάνουν τη δουλειά τους όταν ιχνηλατούν. Διότι, όπως θα διαβάσετε και παρακάτω, μόνο τα κυνηγόσκυλα ξέρουν που βρίσκεται το θήραμα…

Του Δημήτρη Κοντογιάννη

” Το Φθινοπωρινό πρωινό του Οκτώβρη, βρήκε την παρέα μου αποτελούμενη από πέντε άτομα να συνοδεύει τρεις κυνηγετικούς σκύλους στα γνωστά, για εμάς, κυνηγοτόπια και με τίποτα δεν προμήνυε το τι θα επακολουθούσε. Σημειωτέον, τα μέρη αυτά τα γνωρίζουμε πολύ καλά καθότι τα «δουλεύουμε» πολλά χρόνια κάνοντας σε αυτά: συνεργατική διαχείριση του ανανεώσιμου φυσικού πόρου, κυνήγι και εκπαίδευση των σκύλων μας.

Το ξημέρωμα βρήκα τους σκύλους ελεύθερους να προσπαθούν να ξεμουδιάσουν τρέχοντας με διάθεση. Γρήγορα όμως ο πρωινός ντορός τα έβαλε στην πορεία του λαγού με γρήγορο κούνημα της ουράς και κοφτές φωνές που έδειχναν ότι ο αυτιάς πέρασε από εκεί πριν λίγη ώρα. Η βλάστηση της περιοχής προσφερόταν για μια γρήγορη τουφεκιά στο ξεπέταγμα και τρία από τα μέλη της παρέας κυκλώσαμε τους σκύλους και με ένταση παρακολουθούσαμε την εξέλιξη της ιχνηλασίας.
Εδώ όμως επαληθεύτηκε η ρήση ότι «όπου λαλούν πολλοί κοκόροι αργεί να ξημερώσει». Έτσι το γρήγορο ξεπέταγμα του λαγού από τα σκυλιά ακολούθησαν πέντε απανωτές τουφεκιές και ο λαγός έγινε καπνός. Ευτυχώς όμως η γρήγορη κίνηση του μικρότερου μέλους της παρέας, του Γιώργου, και η σφιχτή καταδίωξη των σκύλων έφερε τον λαγό στους δρόμους και μετά από δέκα λεπτά η μονή τουφεκιά του σήμανε και το τέλος της περιπέτειας.

Από εδώ και μετά αρχίζει να εξελίσσεται ένα γεγονός που δεν μου έχει ξανατύχει όσα χρόνια κυνηγώ.
Η παρέα μετακινήθηκε σε απόσταση, όχι μεγαλύτερη από πεντακόσια μέτρα, σε μια περιοχή με καλλιέργειες από αμπέλια, σιτοκαλαμιές και χέρσα έχοντας περιμετρικά πευκόφυτο δάσος που κατέληγε σε ρεματιά. Αφού πιάσαμε τα καρτέρια αφήσαμε ελεύθερους τους σκύλους μέσα σε μια σιτοκαλαμιά.

Τα σκυλιά άρχισαν να ιχνηλατούν χωρίς να «κουμπώνουν» όμως μεταξύ τους, αλλά δουλεύοντας το καθένα σε διαφορετική κατεύθυνση. Με την πάροδο του χρόνου έβαλαν μέσα στη ρεματιά τους ντορούς σε τρία διαφορετικά σημεία και σε περίμετρο, όχι μεγαλύτερη των πέντε στρεμμάτων. Σε λίγο ακολούθησε το ξεπέταγμα του λαγού από τον ένα σκύλο χωρίς να ακολουθήσουν τα υπόλοιπα.
Για να μην σας κουράζω, στη συνέχεια επακολούθησαν άλλα δύο ξεφωλιάσματα σε διαφορετικούς χρόνους. Και με τρεις τουφεκιές που ακολούθησαν από τα καρτέρια, η παρέα απέκτησε άλλους τρεις λαγούς σε διάστημα μικρότερο της μιας ώρας”.

Δείξετε εμπιστοσύνη λοιπόν στα κυνηγόσκυλα κι αφήστε τα να κάνουν τη δουλειά τους. Αυτά ξέρουν!