Είναι γεγονός ότι οι περισσότεροι συνάδελφοι μας διατηρούν σκύλους είτε για το κυνήγι λαγού και αγριόχοιρου είτε για το κυνήγι πουλιών (ορτυκιού, μπεκάτσας, πέρδικας κ.λ.π). Γνωρίζετε ακόμα ότι μετά το πέρας της κυνηγετικής περιόδου που μέχρι σήμερα είναι το τέλος Φεβρουαρίου κάθε χρόνου απαγορεύεται η απελευθέρωση κυνηγετικού σκύλου στην ύπαιθρο. Είναι όμως γνωστό ότι ο κυνηγετικός σκύλος έχει ανάγκη να ευρεθεί στο φυσικό του περιβάλλον, να βρεθεί εκεί όπου κυνηγά, να τρέχει θα λέγαμε να ξεμουδιάσει και μάλιστα στην σημερινή εποχή όπου οι περισσότεροι από εμάς τα διατηρούμε στις ταράτσες των σπιτιών ή σε ακάλυπτους χώρους και συνήθως δεμένα. Για τους σκύλους που χρησιμοποιούνται για το κυνήγι του λαγού ή αγριόχοιρου απαγορεύεται η απελευθέρωση των μετά την 10/1 ή 20/1 εκάστου χρόνου για τους υπόλοιπους μετά την 28/2 εκάστου χρόνου.
Μέχρι το 1998, σύμφωνα με το μέχρι τότε ισχύον νομικό καθεστώς (άρθρο 255 του Ν.Δ. 86/69), απαγορευόταν τελείως η εις την ύπαιθρον ελευθέρα κυκλοφορία κυνηγετικών σκύλων, κατά τον χρόνο που απαγορευόταν το κυνήγι. Επιτρεπόταν μόνον, ένα μήνα προ της ενάρξεως της κυνηγετικής περιόδου, η εκγύμνασης των με την συνοδεία κυνηγών ή κυναγωγών χωρίς να φέρουν όπλο και μόνο σε περιορισμένες δασικές εκτάσεις που καθορίζονταν από τις αρμόδιες Δασικές Αρχές.
Συνάδελφοι, με την εν λόγω διάταξη, μας εδόθη η δυνατότητα να αφήνουμε ελεύθερο και να εκγυμνάζουμε τον κυνηγετικό μας σκύλο καθ’ όλη την διάρκεια του έτους, γεγονός που έχει για εμάς διπλή σημασία αφού και τον σκύλο μας εκγυμνάζουμε, γεγονός αναγκαίο για αυτόν, (σκεφθείτε τον σκύλο σας από την 10/1 έως την 15/9 κάθε χρόνου, να ευρίσκεται στην ταράτσα των σπιτιών μας ή σε κάποιο ακάλυπτο χώρο και ξαφνικά να έχομε αξίωση, χωρίς καμία προετοιμασία, να είναι έτοιμος την 15/9) και ταυτόχρονα μας δίδεται η ευκαιρία (το κίνητρο) να περπατήσουμε στο δάσος, στον προσφιλή μας κυνηγότοπο, έστω και χωρίς όπλο, παρέα με τον σκύλο μας, με την παρέα μας. Υπάρχουν πολλοί συνάδελφοι κυνηγοί (μεταξύ των και εγώ) που νιώθουν το ίδιο ευχάριστα είτε έχουν όπλο είτε όχι. Είπαμε πρώτα και πάνω από όλα το κυνήγι πρέπει να το δούμε ως άθλημα.
Την δυνατότητα αυτή που μας δίδει η πολιτεία πρέπει να τηρήσουμε απόλυτα. Πρέπει να οδηγούμε για εκγύμναση τους σκύλους μας μόνο σε αυτούς τους χώρους. Τούτο πρέπει να γίνεται διότι ταυτόχρονα πρέπει ν α μην ενοχλούμε το θήραμα κυρίως κατά τον χρόνο αναπαραγωγής του.
Σκεφθείτε τα μικρά λαγουδάκια, γουρουνάκια τι τύχη θα έχουν αν εντοπισθούν από τους σκύλους δίωξης η ακόμη και τα αυγά των φωλιών των διαφόρων πτηνών (περδίκων, ορτυκιών κ.λ.π). Πέρα από αυτό το θήραμα πρέπει να μείνει ήσυχο και να νιώθει ασφαλές για να έχει το καλύτερο δυνατό αναπαραγωγικό αποτέλεσμα. Ιδού λοιπόν ο λόγος που πρέπει να σεβασθούμε τις αποφάσεις των δασικών αρχών απόλυτα. Σίγουρα θα με ρωτήσετε στους χώρους που επιτρέπεται η εκγύμναση δεν θα υπάρχουν τα ανωτέρω επιζήμια αποτελέσματα για τα στους χώρους αυτούς ευρισκόμενα θηράματα; Σίγουρα ναι. Όμως το «κακό» θα είναι πολύ περιορισμένο και θα γίνεται σ’ όσο μικρότερο μέγεθος προκειμένου να εξυπηρετηθεί και η άλλη σοβαρή ανάγκη που επιβάλλει να μην διατηρείται ο σκύλος μας σε κατάσταση «ομηρίας » ως προς την αποστολή του για πολλούς μήνες ετησίως.
Πιστεύω ότι σε όλους μας γίνεται σεβαστό και τηρείται χωρίς νομική επιταγή, η αποφυγή απελευθέρωσης των σκύλων μας κατά τους μήνες που λαμβάνει χώρα η αναπαραγωγή και αυτοί είναι οι μήνες Απρίλιος και Μάιος.
Δεν χρειάζεται να αναφέρω εδώ ότι η μη τήρηση της ανωτέρω διάταξης που επιτρέπει την εκγύμναση των σκύλων μας μόνον στις από την δασική υπηρεσία καθοριζόμενες περιορισμένες εκτάσεις τιμωρείται σύμφωνα με την παρ. 18. του άρθρου 287 του Ν.Δ 86/69.
Επίσης πέραν από την διάταξη αυτή προβλεπόμενων ποινών επιβάλλονται και παρεπόμενες ποινές που είναι περισσότερο επικίνδυνες για κάθε κυνηγό.

Άρθρο του δικηγόρου Ηλία Μπεκιάρη από το περιοδικό Κυνηγός & Φύση