Η επιμέλεια είναι του Γ. Χ. Ι. Πασχαλίδης, από τον Κ.Σ. Ξάνθης

Στην κυριολεξία θα αναφερθώ εικονογραφημένα στον Ευρωπαϊκό Λύκο ή Γκρίζο Λύκο που ζει και δραστηριοποιείται και στην περιοχή μας, αυτή της Οροσειράς της Ροδόπης και μερικές φορές, υπό ειδικές συνθήκες, επισκέπτεται και τις πεδινές περιοχές μας όχι τόσο για κοινωνικούς λόγους αλλά για λόγους επιβίωσης!

Η Λατινική του ονομασία, Canis lupus lupus προέρχεται από τις λέξεις Canis = Σκύλος και Lupus = Λύκος

Όσο για την Ελληνική λέξη “Λύκος”, αυτή καθαυτή δεν έχει ετυμολογική συγγένεια, αλλά υπάρχει η άποψη ότι συσχετίζεται με την αρχαία λέξη “Λύκη” που σημαίνει “Φως” και είναι της ίδιας οικογένειας με τις λέξεις “Λυκόφως” και “Λυκαυγή” (αμυδρό φως πριν την αυγή και μετά την δύση του ήλιου).
Στην αρχαία Ελλάδα ο Θεός του Φωτός, ο Απόλλωνας, ονομαζόταν και “Λύκειος” με σύμβολο τον Λύκο.

Στο αμυδρά φώτα της ημέρας (χαραυγή και σούρουπο) είναι βέβαια ως επί το πλείστον οι ώρες που ο Λύκος βγάζει εκείνο το ανατριχιαστικό ουρλιαχτό.

Είναι μαζί με το τσακάλι και την αλεπού μέλη της ίδιας οικογένειας των Κυνοειδών, έχει κοινή καταγωγή με τον σκύλο (Canis lupus familiaris) και είναι πρόγονος των σημερινών σκύλων.

Στην αρχαιότητα ο Λύκος ήταν σύμβολο πολλών λαών όπως και του δικού μας και υπάρχουν πολλά παραδείγματα ακόμη και στην μυθολογία μας.
Τα χαρακτηριστικά του πάντα περιλάμβαναν την φοβερή εξυπνάδα, την πίστη, την επιβίωση, την πειθαρχία, το ομαδικό πνεύμα, την λύπη, την χαρά, την οικογένεια την δύναμη και την ελευθερία.
Θα συμφωνείτε νομίζω ότι, τα ίδια χαρακτηριστικά είναι και σεβαστές ανθρώπινες αξίες και τις περισσότερες φορές επίσης τα παρατηρούμε στα ίδια τα κυνηγετικά μας σκυλιά αλλά και σε πολλά άλλα οικιακά. Το Labrador, και όχι μόνο, είναι ένα εξαιρετικό παράδειγμα.
Κατά την διάρκεια όλων αυτών των αιώνων όμως, ο Λύκος έχει υποστεί μειώσεις του πληθυσμού του με τα διάφορα είδη του σε παγκόσμιο επίπεδο.

Ο δικός μας, Ελλαδίτης, Ευρωπαϊκός Γκρίζος Λύκος περιορίστηκε στην ηπειρωτική Ελλάδα αφού εξαφανίστηκε εντελώς από Κρήτη και Πελοπόννησο από τα τέλη της δεκαετίας του 1930.
Σε όλη την Ελλάδα υπάρχουν τοπωνύμια που εκφράζουν την παρουσία Λύκων. Ειδικά για τον νομό μας υπάρχει βέβαια το γνωστό σε όλους χωριό, Λυκοδρόμιο.
Σύμφωνα με μελέτες και παρατηρήσεις που ξεκίνησαν το 1998, ο πληθυσμός των λύκων στην Ελλάδα είναι περίπου 700 άτομα και περιορίζονται στην κεντρική Μακεδονία και
Θράκη και δυτικά του ποταμού Αξιού μέχρι τον νομό Φωκίδας. Μερικά από τα φυσικά του χαρακτηριστικά είναι ότι μπορεί να οσφρίζεται την λεία του ακόμη και από απόσταση 3χλμ, τρέχει με 45-50χλμ / ώρα, ζει σε αγέλες συνήθως των 6-8 ατόμων για μεγαλύτερη αποτελεσματικότητα στο κυνήγι, ακούει το ουρλιαχτό ενός άλλου λύκου από απόσταση μέχρι 10χλμ, εάν είναι το πιο δυνατό ζώο της αγέλης είναι ο αρχηγός της μαζί με το ταίρι του με το οποίο αποτελούν το αναπαραγωγικό ζευγάρι της αγέλης και τρέφεται με οτιδήποτε ζωντανό ή νεκρό ζώο εντοπίσει.

Όταν φτάσει σε όρια πείνας δεν διστάζει να επιτεθεί και να “τα βάλει” με οποιοδήποτε ζώο μικρό ή μεγάλο ακόμη και εάν κινδυνεύει να καταλήξει ο ίδιος σαν τροφή.

Κάποιος είπε ότι: ο Λύκος πάντα Ζει για να Κυνηγάει αλλά Κυνηγάει και για να ζήσει.

Το χρώμα του βέβαια δεν είναι μόνο Γκρίζο αλλά έχει και καφέ, άσπρες και μαύρες ανταύγειες ανάλογα με την ηλικία του και το περιβάλλον του. Το κυρίαρχο αρσενικό ή μερικές φορές θηλυκό όπως προανέφερα είναι ο/η αρχηγός και επιβάλλει την πειθαρχία μέσα στην αγέλη όπως φροντίζει και την αναπαραγωγή, μια φορά μόνο κάθε χρόνο, με το ζευγάρι του και όχι με άλλους Λύκους ή Λύκαινες της αγέλης μια που είναι είδος Μονογαμικό. Αργότερα το ζευγάρι φροντίζει τα Λυκόπουλα μαζί με τα υπόλοιπα μέλη της αγέλης.

Η περίοδος ζευγαρώματος είναι περίπου από τον Ιανουάριο μέχρι τον Μάρτιο και ανάλογα με τις καιρικές συνθήκες.

Γεννάει 1 – 6 Λυκόπουλα και επειδή η ακοή της, όπως και όλων των Λύκων, είναι από τα προτερήματά της (αντιλαμβάνεται ήχους από 250 Hz ως 30.000 Hz) μεταφέρει τα μικρά της σε εφεδρική φωλιά εάν ενοχληθεί ή απειληθεί.

Τα Λυκάκια μένουν με την μητέρα τους και την υπόλοιπη αγέλη για περίπου 1,5 έως 2 χρόνια και μετά αρχίζουν να ανεξαρτητοποιούνται και στην συνέχεια χωρίζουν από την αγέλη τους. Είναι η ηλικία που αρχίζει η σεξουαλική ωρίμανση του Λύκου και έτσι η ζωή….συνεχίζεται!

Οι επιθέσεις Λύκων σε κτηνοτροφικές μονάδες στην χώρα μας, πλειοψηφικά, οφείλονται στην σχετική έλλειψη άγριας πανίδας, σε σχέση με άλλες Ευρωπαϊκές χώρες πάντα, ώστε να μπορέσει ο Λύκος να εξασφαλίσει την λεία του χωρίς να πλησιάσει ανθρώπινες κατοικίες και καταυλισμούς όπου γνωρίζει ότι μπορεί ευκολότερα να βρει τροφή.
Η κατασκευή καλλίτερης και ασφαλέστερης στάνης και η παρουσία ποιμενικών σκύλων μπορούν να μειώσουν αυτές τις κτηνοτροφικές απώλειες.

Η θήρα του Λύκου απαγορεύεται στην Ελλάδα από το 1991.
Όμως αγανακτισμένοι κτηνοτρόφοι, μερικές φορές, πάνω στην απελπισία τους καταφεύγουν σε λαθροθηρία και στην χρήση παράνομων δολωμάτων (φόλες) για την εξόντωσή του.
Μια πολύ καλύτερη διαχείριση του πληθυσμού μας, από ζαρκάδια, αγριόχοιρους και αγριόγιδες, αυστηρότερος έλεγχος της λαθροθηρίας και μια πολύ επιμελημένη βελτίωση των βιοτόπων των άγριων οπληφόρων, είμαι της γνώμης και εγώ ότι θα καλυτέρευε την κατάσταση.

Η Ελλάδα έχει επικυρώσει με τον νόμο 1335/83 την Ευρωπαϊκή σύμβαση της Βέρνης που περιλαμβάνει τον Λύκο στον πίνακα των αυστηρά προστατευόμενων ειδών.

Ο ίδιος παραμένει Υπερήφανος.

(Πηγές: Διάφορα ακούσματα, προσωπικές εμπειρίες και διάφορες Ιστοσελίδες)