Mας “έσκασαν” και εφέτος (Δεκ/2013) την απαγόρευση του κυνηγίου την καλύτερη περίοδο του έτους, μέσα στα Νικολοβάρβαρα, προκαλώντας αναστάτωση και την αγανάχτηση εκατοντάδων χιλιάδων πολιτών που για ακόμη μια φορά αισθάνονται εξαπατημένοι από την πολιτεία. Βέβαια, όπως αναφέρει στο άρθρο του ο Β. Χατζηνίκος (Κ&Φ, τ. 224, σ.10), έχουμε ξαναδεί το έργο. Όμως εφέτος υπήρχε μία διαφορά: το ΣτΕ προχώρησε σε προσωρινή διαταγή χωρίς να συζητήσει την ουσία της υπόθεσης, αναστέλλοντας την ισχύ της ρυθμιστικής απόφασης (άρα και τη δραστηριότητα της θήρας) με μία μονοκονδυλιά διατυπωμένη με σφραγίδα.

Έτσι προκλήθηκε αδιέξοδο για τους κυνηγούς και πονοκέφαλος για τον Υπουργό κ. Καλαφάτη, όσο καλή διάθεση και αν είχε, και το απέδειξε με την έκδοση της νέας ρυθμιστικής. Πρέπει όμως να κρατήσουμε τη σκέψη ότι η νέα ρυθμιστική με την οποία το κυνήγι συνεχίζεται κανονικά, δεν είναι – ούτε ήταν ποτέ – ένας «μονόδρομος», μια πραγματικότητα, ένα γεγονός… αναμενόμενο, φυσιολογικό και αδιαπραγμάτευτο.

Σε ένα κράτος πιο σοβαρό από το δικό μας, περισσότερο έντιμο με τους πολίτες του και με γνώση ή διάθεση να ασχοληθεί με το αντικείμενο «κυνήγι», ούτε οι αποφάσεις ακύρωσης του ΣτΕ θα υπήρχαν, ούτε και ο κ. Αγγελέτος, ούτε και οι αγωνίες που βιώσαμε εμείς στη μέση της κυνηγετικής περιόδου. Εδώ, όμως, υπάρχουν και τα τρία… Και πάντα οι ίδιοι «καρεκλοκένταυροι» των κυνηγετικών οργανώσεων, όπως συνηθίζουν να λένε ορισμένοι, είναι αυτοί που αναλαμβάνουν τους χειρισμούς, οι ίδιοι που υβρίζονται, απαξιώνονται και συκοφαντούνται. (Ν.Σταθόπουλος, Κ&Φ, τ.224, σελ. 44-47).

Αλήθεια, που ήταν άραγε, όλοι αυτοί οι κριτές των πάντων καθώς και οι μη συνεργαζόμενοι σύλλογοι, εκείνες τις ημέρες που απαγορεύτηκε το κυνήγι από το ΣτΕ;

Δυστυχώς, για ακόμη μια φορά, δικαιώθηκαν εκείνοι που υποστηρίζουν ότι, υπάρχουν άνθρωποι και σκοπιμότητες που θα ήθελαν «ηττημένες» τις κυνηγετικές οργανώσεις, ώστε να «δικαιωθούν» για τους λίβελους και την καταστροφολογία τους.

Επί της ουσίας, σύμφωνα με τους Δρ. Ν. Ευσταθιάδη και Π. Βογιατζή κ.α. (Κ&Φ, τ.224, σ. 12-16), δεν υπάρχουν μελέτες που να τεκμηριώνουν ότι η κυνηγετική δραστηριότητα στην Ελλάδα έχει δυσμενείς επιπτώσεις στην πληθυσμιακή ισορροπία της θηραματοπανίδας. Αντίθετα, τουλάχιστον στα καταμετρούμενα υδρόβια είδη, υπάρχουν κατά γενικό κανόνα αυξήσεις των πληθυσμών και μάλιστα αξιόλογες, στοιχείο που οδηγεί στη μη αμφισβήτηση της λογικής σκέψης ότι η άσκηση της θήρας δεν είναι καταστροφική για την πτηνοπανίδα, αλλά μάλλον συμβάλλει στην αειφορική διαχείριση της.

Προχωρώντας ένα βήμα ακόμη, σύμφωνα με το συμπέρασμα της μελέτης που παρουσιάστηκε στο πανελλήνιο δασολογικό συνέδριο, με αφορμή και την περίπτωση του Δασαρχείου Πολυγύρου, που έχει διπλάσια καταφύγια και σχεδόν διπλάσιες εκτάσεις απαγόρευσης θήρας, από κάθε άλλο νομό της Βόρειας Ελλάδας, στα 385 ανέρχονται τα Καταφύγια Άγριας Ζωής, με συνολική έκταση που πλησιάζει τα 12.000 τετραγωνικά χιλιόμετρα. Αυτά είναι «σφηνωμένα» στους καλύτερους κυνηγότοπους. Αν συνυπολογιστούν οι απαγορεύσεις θήρας σε 300 άλλες περιοχές, με χρονική διάρκεια την πενταετία, αντιλαμβάνεται κανείς ότι στην Ελλάδα, και στον τομέα αυτό, όλα γίνονται στο… πόδι!.

Και ακόμη πιο πέρα, όπως αναφέρει στο άρθρο του ο έγκριτος Νομικός κ. Ηλίας Μπεκιάρης, με παραγραφές τόσο των αξιόποινων πράξεων όσο και των ποινών, μένουν ατιμώρητοι κυνηγοί οι οποίοι έχουν παραβιάσει το νομικό πλαίσιο που ισχύει για την άσκηση του κυνηγίου.

Στην εν λόγω παραγραφή υπήχθησαν οι αξιόποινες πράξεις που τιμωρούνται κατά τον νόμο α) σε βαθμό πταίσματος και β) σε βαθμό πλημμελήματος. Τζάμπα η δουλειά της θηροφυλακής.

Όλα αυτά συμβαίνουν μεταξύ των άλλων και της 5ετούς ύφεσης που πνίγουν τους πολίτες και τη χώρα μας. Κουράγιο συνάδελφοι!!! Το κεφάλι ψηλά και θετική σκέψη. Καλή χρονιά με υγεία και δημιουργία!

Λευτέρης Κακαβούλης

Ξεφυλλίστε το ΤΕΥΧΟΣ 224

[book id=’11’ /]